[...] Η στενή ένταξη του Τιρς στο ευρωπαϊκό φιλελληνικό κίνημα, η αδιάκοπη επαφή του με ελληνικούς και άλλους παράγοντες, καθώς και η απασχόλησή του με τα προβλήματα του ελληνικού χώρου σε συνάρτηση με τα γενικώτερα ευρωπαϊκά, τον κατέστησαν έναν ειδικό του ελληνικού ζητήματος και κατά τη διάρκεια του αγώνα και στην αυγή της ελληνικής ανεξαρτησίας. Οπαδός ενός συγκρατημένου αστικού φιλελευθερισμού, οπλισμένος με τις γνώσεις ενός ουμανιστή γνώστη των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων, αλλά και κάτοχος των συγχρόνων προβλημάτων του ευρωπαϊκού χώρου, όπως είταν το εθνικοενωτικό, το εθνικοαπελευθερωτικό, το πρόβλημα των λαϊκών ελευθεριών και το πρόβλημα της συντριβής του φεουδαρχισμού, που τα πολιτικά και κοινωνικά του γνωρίσματα είχαν παλινδρομήσει στην Ευρώπη μετά τον εκφυλισμό της Γαλλικής Επαναστάσεως στο Βοναπαρτισμό με τις αποφάσεις των συνεδρίων της Βιέννης (1815) και του Λάϊμπαχ (1821), ο Τιρς μπορεί να καταταγεί στους στοχαστές της προόδου για την εποχή του. [...]

(από την εισαγωγή του Τάσου Βουρνά)